Raport dokonuje syntezy kosztów wytworzenia energii na trzech poziomach. Pierwszy z nich obejmuje koszty na poziomie elektrowni, w tym koszt budowy, koszty paliwa i koszty związane z eksploatacją elektrowni oraz koszty likwidacji elektrowni. Drugi odnosi się do kosztów ponoszonych na poziomie systemu elektroenergetycznego, który powiązany jest siecią przesyłową i dystrybucyjną. Poziom ten obejmuje koszty, które elektrownie wnoszą do systemu w wyniku rozbudowy, wzmocnienia lub przyłączenia do sieci, a także koszty utrzymania rezerw ukrytych, czyli dodatkowej dostępnej mocy, uruchamianej w przypadku, gdy wydajność innych źródeł – z reguły energii wiatrowej i fotowoltaicznej – jest niepewna lub zmienna. Trzeci – najszerszy – poziom obejmuje pozycje, które wpływają na społeczności spoza sektora elektroenergetycznego. Są to tak zwane koszty zewnętrzne lub społeczne, które obejmują wpływ zanieczyszczenia powietrza w skali lokalnej lub regionalnej, lokalne zmiany klimatu, koszty dużych i nie zawsze objętych ubezpieczeniem awarii, a także wyłączenie gruntów z użytkowania i ograniczenie dostępnych zasobów. Ponadto koszty społeczne obejmują wpływ wyboru różnych technologii elektroenergetycznych na bezpieczeństwo dostaw energii, zatrudnienie i spójność regionalną oraz na innowacyjność i rozwój gospodarczy. Skutki negatywne są włączane do całkowitego kosztu technologii, natomiast skutki pozytywne powinny, co do zasady, zostać odliczone jako korzyść społeczna.

Większość raportów i analiz, które przywoływane są w publicznej debacie na temat energetyki jądrowej, uwzględnia jedynie koszty na pierwszym poziomie, całkowicie pomijając pozostałe. Brak uwzględnienia tych kosztów w rachunku inwestora powoduje, że powstaje mylne wrażenie, iż energetyka jądrowa jest droga. Podejście takie, szczególnie preferowane przez ugrupowania przeciwne energetyce jądrowej, zwłaszcza w obszarze europejskim, prowadzi do błędnych decyzji w zakresie kształtowania miksu energetycznego: w praktyce preferowane są źródła najdroższe, a energetyka jądrowa, będąc najtańszym zeroemisyjnym źródłem energii licząc jej koszty całościowo, jest marginalizowana a nawet likwidowana, na przykład w Niemczech.

Raport wskazuje, że przy uwzględnieniu kosztów kapitałowych (poziom 3%) i kosztów sieciowych, mediana kosztu energii elektrycznej wytworzonej w całym okresie życia elektrowni wynosi: z elektrowni jądrowej około 53 USD/MWh a z wiatraków na morzu 175 USD/MWh (przy 30% udziale danego źródła w miksie).

Poza wymienionymi kategoriami kosztów, istnieją jeszcze takie podkategorie, jak koszty bezpieczeństwa dostaw energii, wpływ na miejsca pracy i wpływ na innowacyjność gospodarki. Raport NEA wskazuje, że po uwzględnieniu wymagań budowy i eksploatacji, energetyka jądrowa jest bardziej wymagająca w stosunku do rynku pracy od innych form wytwarzania energii elektrycznej. W porównaniu z producentami energii ze źródeł odnawialnych cechują ją większe wymagania pod względem wykształcenia i umiejętności, co może przynieść korzystne efekty w postaci spójności społecznej i rozwoju regionalnego. Dostępne dane wskazują, że wymagania w zakresie posiadanych kwalifikacji (i płace) są wyższe w sektorach budowy i eksploatacji elektrowni jądrowych, niż w morskich elektrowniach wiatrowych czy w fotowoltaice.

W przypadku bezpieczeństwa dostaw energii, elektrownie jądrowe cechuje stabilność wytwarzania energii elektrycznej, dywersyfikacja i bezpieczeństwo dostaw paliwa oraz bardzo niewielka wrażliwość na wahania cen paliwa. Elektrownie jądrowe nie wymagają utrzymywania tak dużych rezerw mocy w systemie, jak farmy wiatrowe i elektrownie fotowoltaiczne.

Zachęcamy do zapoznania się z pełną wersją raportu dostępną na stronie OECD.